Invincible #110 - RECENZJA

Gdybym na bezludną wyspę miał zabrać tylko jeden komiksowy tytuł, wybór padłby na serię „Invincible” Roberta Kirkmana. Nie na „Żywe Trupy”, żadne Batmany, X-Meny czy  Rorki. Właśnie na „Invincible’a”. Bez wahania. Choć to komiks w pełni superbohaterski, garściami czerpiący z dokonań tego gatunku, to urabia tę tematykę w znacznie atrakcyjniejszy sposób niż tytuły z Marvela i DC. Przez ponad dziesięć lat i ponad sto numerów przyglądamy się Markowi Graysonowi, który jak to każdy bohater chroni ludzi, świat i wszechświat przed bandziorami. Trzonem opowieści są oczywiście krwawe i brutalne pojedynki (przemoc jest tu znacznie bardziej wyeksponowana), ale prawdziwa jej siła tkwi w relacjach między poszczególnymi bohaterami, prywatnych dramatach, żalach, aspiracjach. Wątki obyczajowe, rodzinne i kumpelskie w żadnej innej serii superbohaterskiej nie są tak mocno zaznaczone, a wybory dokonywane przez postacie nie rzadko są trudniejsze i bardziej oddziałujące na fabułę i czytelnika niż te w „Żywych Trupach”.

Z reguły nie piszę o pojedynczych zeszytach tej serii, ale numer 110 to prawdziwy emocjonalny roller-coaster. Niezwyciężony powraca po półrocznej nieobecności z innego wymiaru (cały ten pobyt został ukazany w poprzednim numerze) i spotyka się ze swoja dziewczyną, która jest już w zaawansowanej ciąży. Po intensywnym, pozbawionym uczuć monologu Eva zrywa z Markiem, nie chcąc w przyszłości nieustannie obawiać się o jego życie i tłumaczyć nienarodzonemu jeszcze dziecku, kim jest jego tatuś i czy w ogóle wróci żywy do domu. Kirkman mistrzowsko poprowadził tę scenę, umiejętnie pogrywając na emocjach czytelników. Przez całą serię bardzo skrupulatnie budował związek pary, który mimo rzucanych pod nogi kłód, zdawał sie być nierozerwalny. Fani już spekulowali o hucznym ślubie i wiecznym szczęściu, a tu bum. Kirkman przywalił obuchem w głowę i zaserwował twist, którego nikt się nie spodziewał (choć patrząc teraz wstecz o kilka numerów, pozostawił czytelne wskazówki). Jednak to nie koniec, bohater trafia z deszczu pod rynnę.

Po opuszczeniu domu, załzawiony, szukający samotności zostaje zaatakowany przez Anissę – viltrumiankę, która wraz z nielicznymi towarzyszami stacjonuje na księżycu. Viltrumianie kopulują z ziemskimi kobietami chcąc zapobiec wyginięciu ich gatunku i to właśnie jest przyczyną wynikłej walki, która kończy się bardzo negatywnie dla Invincible’a (po szczegóły odsyłam tutaj). Kirkman napisał wzbudzające przerażenie i ogromny dyskomfort sceny. Zachował oczywiście wymaganą powagę ale przedstawił też całe spektrum emocji jakie towarzyszą zarówno napastnikowi jak i ofierze. Co prawda podobna sytuacja spotkała już innych bohaterów z DC czy Marvela, ale zdaje się, że dopiero Kirkman przedstawił ją tak obrazowo i emocjonalnie w komiksie mainstreamowym – bez niedopowiedzeń, półsłówek i pełnią grozy i rozpaczy. Te wydarzenia na pewno mocno odcisną się na psychice bohatera, a ich konsekwencje, zapewne nie od razu, dewastująco wpłyną na jego zachowanie i relacje z innymi.

Sto dziesiąty numer „Invicnible’a” czyta się jednym tchem, a krew aż pulsuje w żyłach. Choć nie ma tutaj obawy o życie bohatera czy losy świata, a jedyna bitwa jest króciutka, to kilkoma kłującymi dialogami i przejmującymi wyrazami twarzy, Kirkman buduje bardzo niezwykłą atmosferę. Tak mocnego epizodu w tej serii jeszcze nie było, a scenarzysta kolejny raz udowadnia, że nie boi się podejmować tematów tabu. I robi to naprawdę po mistrzowsku.

A więc tak, „Invicnible” to seria, którą zabrałbym na bezludna wyspę. To jedyny komiks superbohaterski, który potrafi rozbawić, rozczulić, przerazić i wywoływać skrajne uczucia, a przy tym jest fantastycznie zilustrowany. Żadnej lepszej rozrywki na bezludnej wyspie chyba nie potrzeba.

Invincible #110. Scenariusz: Robert Kirkman. Rysunki: Ryan Ottley. Image Comics 2014

Tekst jednocześnie ukazał się na portalu Dzika Banda.